سلامت معنوی در مراقبت های نگهدارنده پایان حیات در نظام سلامت

بشر همواره برای حیات تقلا می کند و این امر در مواجهه با مرگ بیشتر رخ می نماید. روبرو شدن با مرگ همیشه همراه با اضطراب و وحشت بوده است؛ و این موضوع زمانی تشدید می شود که فرد از مرگ حتمی خود آگاه گردیده و در فرآیند پایان حیات قرار می گیرد. نظر به اینکه در عصر حاضر به واسطۀ پیشرفت دانش پزشکی پروسۀ پایان حیات طولانی شده و اغلب، فرد این مرحله از زندگی را در بیمارستان، در انزوا و اضطراب سپری می نماید، اندیشیدن تدابیر و تمهیداتی جهت رفع این مسائل در مرحله پایان حیات، اهمیت می یابد. از جمله عوامل تأثیرگذار در تسکین رنج روانی و انزوای عاطفیِ ناشی از سپری شدن روند منتهی به مرگ، به خصوص در نهاد بیمارستانی، مراقبت معنوی می باشد که با تقویت بعد معنوی بیماران، منجر به تقویت سلامت معنوی آن ها می گردد. با توجه به اهمیت جایگاه مراقبت معنوی در پایان حیات و ملازمت آن با مفهوم سلامت معنوی، در این پژوهش سعی شده با مرور مطالعات صورت گرفته در این حوزه، اهمیت ارائۀ این نوع خدمات و نحوۀ مکانیسم تأثیر آن بر سلامت معنوی بیمار مورد بررسی قرار گیرد و با ارزیابی نقاط ضعف و قوت پژوهش هایِ صورت گرفته، لزوم و چگونگیِ ارائۀ مراقبت معنوی در ایران را با توجه به پیش زمینه هایِ اعتقادی و فرهنگیِ آن نتیجه گیری نماید.